Συγγραφέας: Boris Vian (Μπορίς Βιαν)
Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ
Εκδόσεις: Γράμματα
Δεν μπορώ να πω ότι προσωπικά δηλώνω φαν του εν λόγω συγγραφέα, παρ’όλα αυτά, έχω μπει στον κόπο να διαβάσω τα σημαντικότερα έργα του. Πολυδιάστατη προσωπικότητα και ανήσυχος ως προς τα καλλιτεχνικά, ασχολήθηκε με την μουσική ως jazz τρομπετίστας, τραγουδοποιός (ευθύνεται για τον τίτλο ‘’je t’aime, moi non plus’’ στο ομώνυμο κομμάτι του Gainsbourg) και διευθυντής του αντίστοιχου τμήματος της δισκογραφικής Philips, έγραψε και μετέφρασε μυθιστορήματα και θεατρικά, ενώ βούτηξε και λίγο στην υποκριτική. Υπήρξε επίσης μέλος της ‘’Παταφυσικής’’,της ‘’επιστήμης των φανταστικών λύσεων, που αποδίδει συμβολικά σε γενικές γραμμές τις ιδιότητες των περιγραφομένων αντικειμένων από την πιθανότητα τους’’, πράγμα που αποτελεί και κεντρικό χαρακτηριστικό στο συγγραφικό του έργο. Αθυρόστομος και ασυμβίβαστος πάντα, προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων στη μεταπολεμική Γαλλία και φυσικά η αναγνώριση ήρθε μετά θάνατον.Πέθανε μέσα στη σκοτεινή αίθουσα στην προβολή της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου του ‘’Θα φτύσω στους τάφους σας’’. Οι τελευταίες λέξεις που άκουσε ήταν ‘’σταματήστε τη μουσική!’’.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτή τη φορά για ένα βιβλίο, που ο δημιουργός του δεν κατατασσεται στους αγαπημένους μου, είναι γιατί τον τελευταίο καιρό ο τίτλος του με ‘’στοιχειώνει’’ κατά κάποιον τρόπο και τριγυρνάει περίεργα (;) στο μυαλό μου…
Έχουμε λοιπόν εδώ τον Ρόκι, ένα παιδί από τα ομορφότερα της γενιάς του,που όμως έχει ορκιστεί να παραμείνει παρθένος ως τα 20.Θα καταφέρει να αντισταθεί όταν δοκιμάζεται ο αυτοέλεγχός του από μια πληθώρα ακαταμάχητων γυναικών; Και γιατί να θέλει να αντισταθεί; Η συνέχεια επιφυλάσσει την ανάμειξή του σε ένα έγκλημα, όταν συνειδητοποιεί ότι κάποιος τον εξαναγκάζει να ζευγαρώσει με ανθρώπινους κλώνους, και κάπου εκεί ανακαλύπτει ότι οι δολοφονίες που τον επηρεάζουν σχετίζονται με έναν επιστήμονα που αναπαράγει όντα για να εξαλείψει την ασχήμια από το ανθρώπινο είδος…
Η αστυνομική πλοκή συνδυάζεται αριστουργηματικά με την επιστημονική φαντασία και με μια ιδέα από beatnick λογοτεχνία, ενώ όλη η ατμόσφαιρα φέρνει σε film noire. Η ‘’jazz’’ νοοτροπία του δημιουργού επίσης δεν αφήνει ανεπηρέαστο και το λογοτεχνικό του έργο.
Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με όσα ανέφερα παραπάνω; Ας δούμε τη συμβολική διάσταση του πράγματος, όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος ο Vian: είμαστε άνθρωποι με δυνατότητες και ικανότητες, ξεχωριστοί όλοι μας, που γίνονται πιόνα σε πολλαπλές παρτίδες. Καθημερινά, κάποιοι άλλοι θέλουν να μας φέρουν στα μέτρα τους για να εξυπηρετήσουν δικούς τους σκοπούς, να ικανοποιήσουν τα δικά τους πρότυπα και να πετύχουν στόχους που δεν μας περιλαμβάνουν συνήθως. Οικογένεια, διαπροσωπικές σχέσεις, κυβερνήσεις, media και λοιποί ‘’κουμανταδόροι’’, μας βομβαρδίζουν με εικόνες και συμπεριφορές που αντιπροσωπεύουν το σωστό, το κανονικό, το ηθικό , το καθήκον , πλασάροντάς το δελεαστικά ή κατάφωρα δικτατορικά. Από την άλλη, κάθε διαφορετικότητα είναι καταδικασμένη σε εξαφάνιση στο όνομα της εξομοίωσης. Όλα πανομοιότυπα, όλα σε κουτάκια και όλα σύμφωνα με τους κανόνες.
Ποιοι είναι εν τέλει αυτοί που πρέπει να εκλείψουν; Μήπως οι ‘’κακομούτσουνοι’’ δεν είμαστε όλοι εμείς αλλά αυτή η μερίδα που κρατά τα σκήπτρα (της τα δώσαμε μάλλον) και μας κατευθύνει με το καρότο που αιωρείται ενώ κάθεται αναπαυτικά στην πλάτη μας; Μήπως έχει έρθει πια η ώρα να σηκωθούμε στα δυο πόδια και να καθαρίσουμε εμείς τους ‘’κακομούτσουνους’’; Τα συμπεράσματα δικά σας…
Stalia
Spread The Troll