Πάντα κάτι μένει

Οι αγάπες του καλοκαιριού δεν κρατάνε λένε. Αυτή κράτησε, κράτησε όσο έπρεπε. Και κάθε αγάπη έχει τις καλές της στιγμές έχει και τις ανάποδες. Αυτό δεν είναι ένα κείμενο-μανιάτικο μοιρολόι. Είναι ένα κείμενο γι’ αυτά που μου ‘ρχονται όταν σκέφτομαι TrollRadio.

Πολλές φορές προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν το πρώτο studio πριν γίνει studio αλλά καλύτερα να μην το θυμάμαι! Ένας χώρος που δεν έκανε γι’ αυτή τη δουλειά αλλά που μας παραχωρήθηκε από τον Γιώργο που ήθελε να βοηθήσει. Κι εμείς κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε.

Αγάπη χωρίς νεύρα και γκρίνιες δεν γίνεται όμως.
Η γκρίνια μου για την καθαριότητα του χώρου ήταν τρομερή, για τον απέναντι που ενώ εμείς κάναμε εκπομπή αυτός έπλενε το αμάξι και το μηχανάκι του ακριβώς έξω από το παράθυρό μας, που ο ψιλικατζής απέναντι δεν είχε ποτέ κρύες μπύρες για να μην καταναλώνει ρεύμα. Γκρίνιαζα για τα άδεια μπουκάλια που έβρισκα στο κουζινάκι. Γκρίνιαζα που δεν άνοιγαν το παράθυρο να μην μυρίζει τσιγάρο γιατί δεν ήταν σωστό να μπαίνουν σε βρώμικο studio οι καλλιτέχνες. Γενικά πολύ γκρίνια.
Κάθε φορά που λέγαμε να οργανώσουμε φεστιβάλ νευρίαζα και γκρίνιαζα που πάντα κάτι στραβό συνέβαινε, νευρίαζα που δεν είχαμε τα λεφτά να φέρουμε μεγάλα ονόματα.
Νευρίαζα και γκρίνιαζα όταν ερχόταν η ώρα να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και έπρεπε να μαζέψουμε λεφτά ενώ η οικονομική κατάσταση όλων μας ήταν άθλια. Νευρίαζα πολύ όταν κάποιος που ούτε καν μας είχε συναντήσει ποτέ άφηνε το άσχημο σχόλιό του στο facebook ενώ εμείς ΜΟΝΟΙ μας ψάχναμε τραγούδια, τα φορτώναμε στον υπολογιστή, σχεδιάζαμε το πρόγραμμα εκπομπών, κανονίζαμε τις αναπληρώσεις σε εκπομπές, φτιάχναμε το site, διαχειριζόμασταν τα social media, στέλναμε newsletter, επικοινωνούσαμε με καλλιτέχνες για να έρθουν σε εκπομπές και φεστιβάλ, οργανώναμε event σε μαγαζιά, κάναμε format στους υπολογιστές, πηγαίναμε την κονσόλα για επισκευή, κουβαλάγαμε τα flyer από το τυπογραφείο και τα μοιράζαμε, μπαίναμε απομακρυσμένα στους υπολογιστές όταν είχαν πρόβλημα, παίρναμε τον OTE όταν είχε πέσει το internet, καθαρίζαμε το studio, μαζεύαμε και πακετάραμε δώρα για το φεστιβάλ και πολλά άλλα που δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα. Ναι, θέλω μια φορά να γκρινιάξω και γι’ αυτό.
Νευριάζω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι αυτή η σκηνή δεν έχει βοήθεια από πουθενά, αλλά παράλληλα είναι τρομερά ιδιότροπη και αντικοινωνική.
Γκρίνιαζα όταν αλλάξαμε studio κι έπρεπε να πληρώσουμε για τη μετακόμιση, να καθαρίσουμε τον χώρο και να ξαναστήσουμε τα πάντα. Νευρίαζα που πάντα ο Στεφάτος βοηθούσε σε όλα. Νευριάζω κάθε φορά που σκέφτομαι πως δεν προλάβαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλιά του σε εκείνη την αυλή με το σκυλάκι και το μωράκι στη διπλανή πόρτα.
Μετά όμως ήρθε το Μεταίχμιο και μια καινούρια πνοή δόθηκε στο σταθμό. Νέο πρόγραμμα, νέος χώρος, καινούριοι φίλοι. Δυστυχώς αυτή τη φάση δεν την έζησα “από μέσα”, και νευριάζω, όπως πάντα, γι’ αυτό αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές για εμένα.

Αλλά όπως συμβαίνει με όλες τις αγάπες κάποιες στιγμές ήταν πολύ έντονες.
Κάθε φορά που μαζευόμασταν και κάναμε εκπομπή όλοι μαζί, και γελάγαμε και λέγαμε βλακείες ξέχναγα και τις γκρίνιες και τα νεύρα.
Ντρεπόμουν ευχάριστα κάθε φορά που πηγαίναμε σε συναυλία και ακουγόταν το γέλιο της Ηλιάνας και η τσιρίδα της Μαρίας και της Γκιούλ.
Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή από την ώρα προετοιμασίας εκπομπής. Που μάζευα υλικό για κουβέντα και μουσικές. Και το καλύτερο ήταν όταν κατά τη διάρκεια της εκπομπής οι ακροατές σχολίαζαν και συμμετείχαν και ζητούσαν τραγούδια. Και ήξερες ότι δεν έχεις playlist και μπορείς όντως να παίξεις το κομμάτι.
Κάθε φορά που είχα εκπομπή μετά την Άννα γέλαγα και με λυπόμουν γιατί έπαιζε όλα αυτά που ήθελα να παίξω εγώ.
Ένιωθα μια απίστευτη χαρά όταν ανέβαιναν οι καλλιτέχνες στη σκηνή του φεστιβάλ που εμείς είχαμε οργανώσει και που πάντα υπήρχαν καλλιτέχνες που προθυμοποιούνταν να παίξουν και να μην πληρωθούν ή να πληρωθούν ελάχιστα για να στηρίξουν έναν σταθμό που προσπαθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε να στηρίξει και να βοηθήσει αυτή τη σκηνή.
Γελάω σαν χαζή όταν μου ‘ρχονται στο μυαλό οι στιγμές από τη μέρα που προσπαθούσαμε να βιντεοσκοπήσουμε τις παρουσιάσεις τον καλλιτεχνών για να παίξουν στο πρώτο φεστιβάλ.
Θυμάμαι το άγχος σε αυτό το φεστιβάλ και πόσο καλά είχαμε περάσει.
Μου φαίνεται ακόμα αστείο που όταν κάποιος έχει γιορτή-γενέθλια ο Πάνος λέει «Κερνάς» και κάθε φορά που λέγαμε κάτι παρεξηγήσιμο ο Mute έλεγε «Symbolism».
Ένιωθα ότι κάναμε κάτι καλό όταν ακροατές έστελναν μηνύματα και έλεγαν πόσο ωραία είναι που μας ακούν και μου άρεσε που εμφανίζονταν στα πάρτυ και τα φεστιβάλ.
Δεν μπορώ καν να περιγράψω πώς αισθάνομαι που μέσα από όλο αυτό τελικά κατάφερα να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα είχα καταφέρει.

Παιδιά, πάντα κάτι μένει.

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν

Χριστίνα Θεοδωρίδου