Κάποια στιγμή, έρχεται επιτέλους η στιγμή που περιμέναμε. Τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή φωτίζεται. Πρώτος στη σκηνή εμφανίζεται ο SKITSOFRENIS (Κώστας Λούζης) με τα spray του και οι πρώτες γραμμές αρχίζουν να εμφανίζονται σε ένα τεράστιο λευκό πανί πίσω από τη σκηνή. Στη συνέχεια υποδεχόμαστε θερμά στη σκηνή τον Μιχάλη (a.k.a.  BD Foxmoor) και τη Γιολάντα (a.k.a. Sadahzinia) και σε όλο το χώρο επικρατεί ένας πρώτος πανζουρλισμός. Μαζί τους ένα πρόσωπο που είχαμε όλοι να δούμε πολύ καιρό, ο Dj Booker με τα πικάπ του. Και κάπως έτσι άρχισαν όλα!!

Μετά το intro ο κόσμος ζεσταίνεται σιγά, σιγά… Συνέχεια με το «Βάστα» από τον τελευταίο τους δίσκο (Cosmos Alivas) και ο Ελληνικός Κόσμος αρχίζει να «παίρνει φωτιά». Λίγο μετά συνέχεια με το «Φύλακα Άγγελο»  και δεν νομίζω ότι πια είχε μείνει έστω και ένας άνθρωπος να μην τραγουδάει.  Δεν θα συνεχίσω με όλο τους το πρόγραμμα, άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο εδώ κατά τη γνώμη μου είναι αυτή η αίσθηση του να βρεθείς σε ένα τέτοιο Live. H αίσθηση αυτή που είναι το ίδιο συνταρακτική, είτε βρέθηκες εκεί για πρώτη φορά, είτε είχες να πας χρόνια, είτε δεν έχεις χάσει ούτε ένα!! Οι Active Member έχουν ένα μαγικό τρόπο να σε κάνουν να νιώθεις ζεστασιά, αρκεί να το αφήσεις να σε αγγίξει λίγο όλο αυτό.

Η ώρα περνάει και ο Μιχάλης καλεί στην σκηνή τον Βέβηλο (Βαβυλώνα, Omerta) και ο πανικός συνεχίζεται. Η «Μάσκα», «Μήνυμα στο μπουκάλι», «Πολισμανία» και κάπου εκεί ανεβαίνει στη σκηνή και ο Stab (Brigada, Ρόδες, Noova Groova) και δίνεται η συνέχεια, «Για τ’ αδέρφια…» και «Νύχτωσε απόψε νωρίς» και πια δεν έχει σταματημό..

Mετά από λίγο δίνεται λίγος χρόνος  στη σκηνή για τους Twinsanity, τρία παιδιά φρέσκα που έδειξαν ότι έχουν να δώσουν πράματα και περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η συνέχειά τους.

Αμέσως μετά οι Active Member αναλαμβάνουν και πάλι τα ηνία και αρχίζει να «Φυσάει κόντρα» με 3000+ άτομα να χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια,  το «Πίσω δεν γυρνάω» μας ξαναβάζει στη φωτιά, ενώ κομμάτια όπως «Χρέωσε τα στη φωτιά» και  «Μαγιάτικο» εναλλάσσονται με τα υπόλοιπα δένοντας με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που σε κάνουν να μη θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Για να λέμε βέβαια και όλη την αλήθεια, σε ένα μεγάλο χώρο 3.500 ατόμων, ο ήχος θα έχει κάποια προβλήματα , ή τουλάχιστον αυτοί που βρίσκονταν πίσω πίσω, σίγουρα δεν άκουγαν το ίδιο με τους μπροστά, κάτι που όμως δε φάνηκε να ενοχλεί κανέναν ιδιαίτερα μιας και ο παλμός της όλης συναυλιακής εμπειρίας που βιώσαμε δε σου άφηνε απογοήτευση.

Μετά από κάτι παραπάνω από 3 ώρες λοιπόν ήρθε και η στιγμή όλοι οι παρευρισκόμενοι να γίνουν μια τεράστια αγκαλιά, την ίδια ώρα που ο Skitsofrenis βάζει και την τελευταία πινελιά στον καταπληκτικό του καμβά με τις προσωπογραφίες των Active Member, για να τραγουδήσουμε ξανά όλοι μαζί με μια φωνή το λατρεμένο μας «Σκιάχτρο» και να ξορκίσουμε το κακό από μέσα μας.

Η συγκεκριμένη συναυλία μπορεί να μην ήταν η τελευταία τους, αλλά ήταν αυτή που άνοιξε τον κύκλο των τελευταίων τους συναυλιών που θα γυρίσει ξανά σε όσα περισσότερα μέρη με φίλους μπορεί και θα ολοκληρωθεί ξανά στην Αθήνα το Νοέμβρη σε μια συναυλία που σας συνιστώ να φροντίσετε να μη τη χάσετε με τίποτα. Αξίζει αυτό που θα πάρετε, και αξίζει να κρατήσετε μαζί σας όλους αυτούς τους στίχους και τον παλμό από ‘κει και ύστερα για συντροφιά στη συνέχεια της ζωής σας και στη συνέχεια του Low Bap που όπως μας επιβεβαίωσε και ο Big Daddy θα έχει πολλά και τρανά πράματα να δώσει… Άλλωστε όπως πολύ σωστά λένε και οι ίδιοι «Στο τέλος είναι η μαγεία»…

Ελεάννα Κρεζία

Oι ΜΦΤ, μας έχουν συνηθίσει σε εξαιρετικές συμπράξεις (θυμηθείτε τους με τις μορφάρες Willard Grant Conspiracy το 2009), η σχέση τους όμως με τον Chris Eckman έχει το κάτι παραπάνω, μιας και ο τελευταίος είναι και υπεύθυνος για την τελική μίξη του δίσκου τους ‘’Ναυάγια στη Στεριά’’.

Μπαίνοντας στο six d.o.g.s τους βρήκαμε να ετοιμάζονται για την ‘’ανάδυση’’, παραταγμένους σε πλήρη σύνθεση, με κρουστά, πνευστά, έγχορδα και ακροβατικά για να καταφέρουν να χωρέσουν στη μικρή σκηνή. Παρ’όλα αυτά, μια χαρά τα κατάφεραν να συγχρονιστούν και να μας καλοδεχτούν με το καλύτερο εναρκτήριο ξόρκι τους: Το ‘’Καλώς ‘Ηρθες’’ από τον πρόσφατο δίσκο τους ξεκίνησε να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα από τις πρώτες νότες, και πραγματικά δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο intro,από ένα κομμάτι απλό και με τόση αμεσότητα.

Μπορεί για πολλούς οι στίχοι των ΜΦΤ να μην έχουν τη βαθύτητα των νοημάτων και τα περίτεχνα λόγια άλλων καλλιτεχνών, αλλά αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αντιθέτως. Δε χρειάζεσαι πάντα ποιητικές γαρνιτούρες, καταθλιπτικές κορώνες και δράμα, τη στιγμή που ένας δίσκος μπορεί να δημιουργήσει θαλπωρή και αισιοδοξία με μια ενορχήστρωση άρτια και καλοδουλεμένη και με στίχους προσιτούς, καθημερινούς και χωρίς πολλές φιοριτούρες.

Συνέχεια με το δεύτερο πιο αγαπημένο (μου) Ρόδι, τα
Πλοία Της Γόνιμης Γραμμής, το Όπου Εσύ Αγαπάς, Μέρες Από Ατσάλι, Επιτέλους Ζωντανός και Μέρες Νύχτες Τραίνα, και σειρά του πολυαναμενόμενου επίτιμου καλεσμένου Chris Eckman.

Για τον Eckman δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η φωνή των Walkabouts είναι παραπάνω από γνώριμη στην Ελλάδα, με πιστό κοινό. Ευδιάθετος και φιλικός, πήρε τη θέση του ανάμεσα στους ΜΦΤ και με την κιθάρα του ανέλαβε την ξενάγηση στα γνωστά folk λημέρια του.

Φυσικά, ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά στο μεταξύ, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την παραμικρή κίνηση, αλλά δεν ενοχλήθηκε κανείς, αφού το κλίμα που είχε δημιουργηθεί δεν άφηνε τέτοια περιθώρια. Τι καλυτερο;

Nothing Left To Hate, Dustlands, Many Moons, Ghosts Along The Border, Eyes, Rainmaker Blues, Blue-Head Flame, Tremble (Goes The Night), που ήταν και η έκπληξη της βραδιάς μιας και, κατά τα λεγόμενα του Eckman, είχε να παιχτεί 15 χρόνια στην Ελλάδα, Stopping-off Place, Soul Thief και Acetylene ακούστηκαν, ενώ οι ΜΦΤ συνόδευσαν επάξια και με ιδιαίτερη συνέπεια τον Chris Eckman στα τραγούδια του, καλοκουρδισμένοι σαν να έπαιζαν μαζί από πάντα.
Για το encore μας φύλαξαν 2 ακόμα αγαπημένα κομμάτια, το The Light Will Stay On και το Σπίτι , στο οποίο ο Eckman περιορίστηκε σε ρόλο κιθαρίστα.

Με εξαίρεση τη στενότητα του χώρου, που περιόριζε κυρίως τους καλλιτέχνες στις κινήσεις τους, ήταν μια βραδιά που μας άφησε γεμάτους συναισθήματα, σαν να συναντιέσαι με φίλους που έχεις να δεις καιρό αλλά πάντα τα λέγατε καλά. Σε πολύ λίγα lives θυμάμαι να φεύγω νιώθωντας τόση ζεστασιά και με ένα κεφάλι γεμάτο μουσικές που σιγομουρμουρίζω ακόμα στο δρόμο.

Ελπίζουμε να ξανανταμώσουμε με τους ΜΦΤ σύντομα σε κάποιο συναυλιακό χώρο για να ακούσουμε τις ‘’feel-good’’ μελωδίες τους, που πραγματικά αποτελούν μια ανάσα στη ‘’βαριά’’ ατμόσφαιρα της ελληνόφωνης σκηνής.

Stalia

Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή. Γύρω στις 22:00 έφτασα στο An όπου είχε αρχίσει
να μαζεύεται σιγά σιγά ο κόσμος, κατά τις 22:40 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Lotus
Emperor που παίζουν ένα κράμα Doom με ψυχεδέλεια και πειραματικά στοιχεία.

Είχαν μια αρκετά καλή εμφάνιση και οφείλω να πω πως με ξάφνιασαν ηχητικά μιας
και δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Αν και συνολικά πιστεύω πως έχουν αρκετά
περιθώρια βελτίωσης ακόμα κάτι που θα δούμε και μελλοντικά παρακολουθώντας τους.

Περίπου κανένα μισάωρο αργότερα ανέβηκαν στη σκηνή οι Thee Holy Strangers. Και
μας παρέσυραν στους Swamp ρυθμούς τους, με μπροστάρη τον Alex K. και όλα τα άλλα
παιδιά που κάνανε μια άψογη εμφάνιση και ειδικά στα πιο γρήγορα κομμάτια τους
ξεσήκωσαν τον κόσμο.

Ακούσαμε και τα Trouble On Trouble και Fiery Road που με αυτό έκλεισε και η βραδιά
που περιλαμβάνονταν στο Single που είχαν κυκλοφορήσει πριν 1,5 χρόνο περίπου.

Στα υπόλοιπα ο ήχος ήταν γενικά καλός και ο κόσμος όπως και οι μπάντες πέρασαν
πολύ καλά όπως φάνηκε.

Τέλος εμείς περιμένουμε πλέον τις επόμενες δισκογραφικές κινήσεις και απο τις δυο
μπάντες και κρατάμε την ωραία εμφάνιση αναμένοντας το επόμενο Live.

Πάνος Γιαννόπουλος

Η μπάντα είναι μια από τις πολλές που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια και κινούνται στον χώρο του Stoner Rock. Βέβαια αποτελεί και μια από αυτές που ξεχωρίζουν στο σύνολο που προανέφερα λόγο του προσωπικού τους στυλ που με αυτό έχουν μπολιάσει τη μουσική τους.

Αυτός είναι ο πρώτος Full Length δίσκος τους που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2014. Η παραγωγή ακούγεται ωραία και δεμένη και κάνει το σύνολο που είναι ήδη καλό ενορχηστρωτικά ακόμα καλύτερο.

Γενικά δεν θα μπω στην διαδικασία να πω ότι μου φέρνουν κάποια άλλη μπάντα του είδους στο μυαλό, τόσο από την ελληνική όσο και την ξένη σκηνή, και αυτό γιατί θεωρώ πως πέραν από τις κλασσικές φόρμες του ιδιώματος έχουν δώσει καθαρά δικό τους ύφος.

Μπορείς να συναντήσεις από στοιχεία ψυχεδέλειας και Sothern Rock στο παίξιμό τους μέχρι και σημεία που φλερτάρουν με το heavy Metal. Επίσης κάτι που μου έκανε πάρα πολύ ωραία εντύπωση είναι και το όμορφο εξώφυλλο του δίσκου που προϊδεάζει, κατά μια έννοια, το τι θα ακούσεις.

Συνοψίζοντας, μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο που αφορά τους λάτρεις του είδους, αλλά προτείνω να του ρίξετε και οι υπόλοιποι μια ματιά. Το δίσκο θα τον βρείτε στο Bandcamp των παιδιών: http://forsakenmemoriam.bandcamp.com/ και αναμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα βήματά τους.

Υγ. Να πω πως ο δίσκος ακούγεται δυνατά και μια μπυρίτσα για συνοδεία δεν θα ήταν κακή ιδέα.

Πάνος Γιαννόπουλος

Με μιά μικρή καθυστέρηση πήρα το εισιτηριάκι μου και βρήκα μια θέση κάπου κοντά στη σκηνή για να νιώσω όλο τον παλμό. Δυστυχώς τις πρώτες 4, 5 μπάντες δε τς πρόλαβα αλλά υπήρχαν καμιά 10 αριά ακόμα. Δυνατό ξεκίνημα (για μένα) με τους Cyclothymics με δυνατή παρουσία και μελωδικά πλήκτρα και σκυτάλη στους Penny Dreadful που έχουν έναν ήχο πιο νότιο να το πω; πιο americana να το πω; Αμέσως επόμενη μπάντα οι Bandage των οποίων η παρουσία ήταν ιδιαίτερα πανκ και ξεσηκωτική με τα κομμάτια να διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο. Το λίγο εκνευριστικό μέρος της βραδιάς ήταν τα κουρδίσματα στα ενδιάμεσα των αλλαγών αλλά οφείλω να το δικαιολογήσω γιατί δεν είναι εύκολο να γίνουν γρήγορα οι αλλαγές με τόσους καλλιτέχνες να τιμούν με την παρουσία τους, την λατρεμένη μας μπάντα.

Φωτογραφία: Άγγελος Μαντάς

Σειρά για το ιστορικότερο πανκ ροκ συγκρότημα της χώρας μας, τους Panx Romana, οι οποίοι ήταν κιόλας αυτοί που ανοίγανε, τις παλιές καλές εποχές, τις συναυλίες των Ramones όσες φορές οι τελευταίοι επισκέφτηκαν τη χώρα μας. Καταστολή στο περιθώριο (με τη σύνθεση του Somebody put something in my drink) κι όπως ο Frank ανέφερε, η καταστολή σήμερα πολλές φορές γίνεται από τις ίδιες μας τις πολυθρόνες. Τeenage Lobotomy, Rockaway beach και ένα πιο πρόσφατο κομμάτι των Panx που είναι αφιερωμένο στους Ramones.

Φωτογραφία: Άγγελος Μαντάς

Πόσο όμορφα μπορούν τελικά να είναι τα τραγούδια ακόμα και με 3 ακόρντα. Ακολούθησαν οι Mr.Highway Band με performance-δυναμίτη, οι Semen Of The Sun και μετά αλλαγή και στο ύφος με τους Grindstones να μας τραγουδάνε με 2 ακουστικές κιθάρες κομμάτια όπως I wanna be your boyfriend, Pet sematary (για να είμαι ειλικρινής με ξένισαν λίγο ηχητικά, αλλά γούστα είναι αυτά).

Η συνέχεια είχε τους Jumpin Bones με πιο garage ήχο και τα surfin bird, bop till you drop, spiderman, rockaway beach και τους Dead Dranks ακόμα πιο πανκ και με ένα σουτιέν (δεν κάνω πλάκα) να εκσφενδονίζεται στα πόδια του frontman τους, ο χορός σε όλο το μαγαζί είχε ανάψει ώρα πριν, έτσι κι αλλιώς, όταν στη σκηνή ανεβήκανε οι Brain Drain που είναι η επίσημη tribute band στους Ramones και πλέον μπορούσαμε να απολαύσουμε και ένα μεγαλύτερο setlist χωρίς διακοπές με κομμάτια όπως Blitzkrieg bop, 53rd and 3rd, Judy is a punk, We” re a happy family με μόνη διακοπή στα ενδιάμεσα τα χαρακτηριστικά 1, 2, 3, 4 ενώ σε 2 κομμάτια συμμετείχαν κι οι βετεράνοι Alex K. (Last Drive) και Stavros X (Deus Ex Machina).

Το κλείσιμο ήταν το ιδανικό με όλο το μαγαζί να γίνεται ένας μεγάλος χορός υπό τους ήχους του λατρεμένου I wanna be sedated με χοροπηδηχτά, stage dive κι άλλα τέτοια ευχάριστα.

Πριν κλείσω αυτό το κείμενο να πω ότι μέρος των εσόδων πήγαινε στα Αντισώματα που είναι μια καινούρια πρωτοβουλία μουσικών που κάνουν προσπάθεια να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός ταμείου αλληλεγγύης για συνανθρώπους μας που πλήττονται άμεσα από την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε σαν κοινωνία και σαν άτομα και συνεπώς μας χρειάζονται όλους να γίνουμε μια γροθιά και να αλλάξουμε τον κόσμο, όπως έκαναν και οι Ramones το 1976/77.

Τότε απέδειξαν ότι μπορούν να γίνουν πολλά όμορφα και ουσιαστικά πράγματα, χωρίς πολλά λόγια, τυμπανοκρουσίες και μεγαλεπήβολα σχέδια , με λίγη όρεξη και απλά πραγματάκια.

Γιατί τελικά κάποια πνεύματα δεν πεθαίνουνε ποτέ ακόμα κι όταν έχουν χάσει την υλική τους υπόσταση. Μπορώ λοιπόν να μιλήσω με σιγουριά και να πω ότι ο Johnny, o Joey, o Dee Dee και ο Tommy ήταν χθες εκεί και πάνω και κάτω απ” τη σκηνή παίρνοντας όλα τα respect που τους αξίζουν.

Mute Noise

Όπως και να “χει, εσύ συνεχίζεις.
Έτσι σου “χουνε πει. Έτσι πρέπει. Και στην τελική δεν έχεις και άλλη επιλογή.
Ήρθε η ώρα να βγεις στο δρόμο. Ο δρόμος είναι αλλιώς.
Άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι. Τελείως διαφορετικοί από σένα, σίγουρα. Ή μήπως όχι;
Σκορπίζεις καλημέρες και χαμόγελα. Αν τα εννοείς, λίγη σημασία έχει για σένα.
Εσένα σε νοιάζουν άλλα. Οι σκέψεις, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι φόβοι σου. Κυρίως αυτοί.
Παλεύεις να τελειώσεις τη σχολή, να βρεις μια δουλειά, να πας εκείνο το ταξίδι που τόσο καιρό ήθελες και να αποφασίσεις πού θα τα πιεις το Σάββατο με την παρέα.
Το δικαιούσαι.
Είσαι τόσο νέος, έχεις όλη την ζωή μπροστά σου και πάνε να σου τα στερήσουν όλα.
Είσαι αδικημένος. Πολύ αδικημένος.
Αλλά τι να κάνεις…
Όπως και να “χει, συνεχίζεις. Έτσι σου “χουνε πει. Έτσι πρέπει. Και στην τελική δεν έχεις και άλλη επιλογή.

Η μέρα φτάνει στο τέλος της και ούτε το πήρες είδηση.
Φτάνεις στη στάση και περιμένεις.
Περιμένεις ώρα μέσα στο κρύο.
Θες να πας στο σπίτι σου, να φτιάξεις ένα ζεστό καφέ και να αράξεις στον καναπέ σου.
Μα καλά πάνε να σου το στερήσουν και αυτό;
Ανάβεις ένα τσιγάρο και περιμένεις υπομονετικά μπας και σε λυπηθούν οι δυνάμεις άνωθεν σου και σου κάνουν τη χάρη να εισακουσθούν αυτά που θέλεις.
Όχι δε γκρινιάζεις, ούτε μεμψιμοιρεἰς.
Είσαι αδικημένος. Σου αξίζουν καλύτερα.
Από μακριά ένας μικροκαμωμένος απεριποίητος άντρας, που μετά βίας περπατάει, πλησιάζει στην στάση.
Τα πρόσωπα σοβαρεύουν και η δυσαρέσκεια ολοφάνερη. Άλλοι, πιο διακριτικοί, απομακρύνονται ελαφρώς προκειμένου να μην μολυνθούν. Λεφτά θα θέλει, τι άλλο.
Εδώ δεν σου φτάνουν εσένα καλά καλά, ίσα ίσα βγαίνουν τα τσιγάρα σου για αύριο. Α είναι και εκείνο το ταξίδι που λέγαμε… Δεν δύνασαι να δίνεις δεξιά και αριστερά.

Σε πλησιάζει και σου ζητάει ένα τσιγάρο.Προκειμένου να λήξει σύντομα αυτή η συναλλαγή, του δίνεις. Τυχαίνει να έχεις 2 καπνούς και του δίνεις τον έναν.
Περιμένεις να πάρει τον καπνό και να φύγει.
Κοντοστέκεται.
-»Και εσύ;» ψελλίζει με όση δύναμη έχει στο απόθεμα.
Η ανθρωπιά φυτρώνει ακόμα και εκεί που οι συνθήκες δεν ευνοούν για κάτι τέτοιο. Κι αν ανθίσει εκεί, τότε υπάρχει βαθιά ριζωμένη.
-»Εσύ,τι θα έχεις;»
Ποιος;
Εγώ;
Εγώ που έχω ένα ζεστό σπίτι να με περιμένει, μια οικογένεια να με υπεραγαπάει, φίλους αδελφικούς και ένα ψυγείο γεμάτο με τα πάντα;
Εγώ που πήγα σχολείο;
Εγώ που μπόρεσα και σπούδασα;
Εγώ που ταξίδεψα;
Εγώ που μπορώ να αναπνέω βαθιά;
Εγώ που έχω την ζωή να απλώνεται μπροστά μου;
Εγώ που ποτέ δεν είχα τις έννοιες που έχεις εσύ;
Εγώ που στο μυαλό μου έχω σκέψεις, όνειρα, φιλοδοξίες και φόβους; Κυρίως φόβους.

Καλά είμαι εγὠ. Τα “χω όλα.

Καλυψώ Αγγελοπούλου

Αυλαία στις 7/11 με οδοιπορικό στην δισκογραφία του B.D.Foxmοοr, με κομμάτια που δεν ακούγονται συχνά στα lives, τους 3 Θεματοφύλακες να μοιράζουν την τράπουλα σε θέματα που αφορούσαν την ελευθερία, την ανεμελιά, τη βλακεία, το χρόνο, τη μοναξιά. Αξιοπρόσεκτη η συμμετοχή των Demon St8 και των Παράφρων Θίασος από τη Λαμία. Ο DJ K, ανέλαβε την προθέρμανση με τα beats και τα πικάπ του και είμαι σίγουρη ότι ως βετεράνος και γνώστης του είδους επιβεβαίωσε τη φήμη του. Δεν κατάφερα να παραβρεθώ την πρώτη Παρασκευή, ωστόσο οι εντυπώσεις όλων σχεδόν των παρευρισκόμενων υπήρξαν θετικές. Επιφυλάσσομαι παρ’όλα αυτά να δώσω την ευκαιρία στους νεοεμφανιζόμενους να τους παρακολουθήσω μελλοντικά.

Συνέχεια στις 14/11, με «οικογενειακή» υπόθεση, και τη σκυτάλη παραλαμβάνουν ο Ramon, o Οδυσσέας από τους Razastarr και η Sadahzinia. Mε καινούριο κομμάτι του Ramon αλλά και το «γιορτάσια στο ηλιοπέρβολο», που ερμήνευσε μαζί με τον πατέρα του, σειρά παίρνει ο Οδυσσέας, με κομμάτια στα οποία δανείζεται τις παραγωγές του μεγάλου J Dilla και στίχους σχετικούς με την πραγματικότητα και την καθημερινότητα που όλοι βιώνουμε. Η συγκίνηση έκδηλη στον «Απέραντο», ένα κομμάτι αφιερωμένο στον πατέρα του, μας συνεπήρε κι εμάς και έφερε στο νου μου τη γνωστή φράση «κάθε τέλος και μια αρχή», που όσο απλή κι αν μοιάζει, πάντα κρύβει τόσα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα. Αναμένουμε να πραγματοποιηθεί σύντομα η υπόσχεση που μας έδωσε για καινούριο δίσκο Razastarr. Aκολουθεί ο B.D.Foxmoor με κομμάτια από το επερχόμενο project Veterapnos και μετά από αυτό η σκηνή ανήκει στην Sadahzinia.

Αξίζει ξεχωριστή μνεία, καθώς είχαμε πολύ καιρό να δούμε τη Γιολάντα live , αλλά και επειδή παρά την κούραση, σε όλη τη διάρκεια του, είχε απίστευτη ενέργεια και μεταδοτικότητα στο κοινό, κάτι που φάνηκε άλλωστε στα πρόσωπα όλων. Μυρωδιές απ’τη Χρονορωγμή, Χίλια Μπουκάλια Καταγής και η καθιερωμένη αγκαλιά στο Σκιάχτρο για το φινάλε. Δεν είναι τυχαίο πως μετά από κάθε live της Sadahzinia είναι σαν να έχει φύγει από τις πλάτες σου ένα βάρος, σαν να ξαναγίνονται δικές σου στιγμές από την παιδική σου ανεμελιά, χωρίς όμως να απομακρύνεσαι από το παρόν.

21/11 και η μέρα αυτή για εμένα ήταν η πλέον πολυαναμενόμενη για να δω όχι μόνο καλούς φίλους αλλά και δυναμικές εμφανίσεις. Αρχή με DJ MCD και την ζεστή φωνή της Lia Hide σε trip hop πειραματισμούς που μπερδεύουν τη μαύρη μουσική με τα σύγχρονα beats και την urban αισθητική. Ευχάριστη έκπληξη η διασκευή του Sour Times των Portishead, που μας εξάπτει την περιέργεια για τη συνέχεια, ενώ ‘’συγκινημένη’’ η Lia, παραδίδει με αγκαλιές τη σκηνή στους Στιχοπλοκές και τον DJ Found, που ανέλαβαν να δυναμιτίσουν την ατμόσφαιρα με παλιά και καινούρια κομμάτια. Αν και σύντομη σχετικά η πορεία τους, οι Στιχοπλοκές αποτελούν ένα από τα πιο υποσχόμενα σχήματα με δυνατό και έξυπνα στοχευμένο στίχο. Σειρά έχουν οι Ground Zero, που κάνουν ηλεκτρίζουν το κλίμα και αποδεικνύουν ότι μπορούν με χαρακτηριστική ευκολία να ταρακουνήσουν το μέρος. Ονειρευτής και Sundy, στα μικρόφωνα, με πορεία που πάει πίσω στο χρόνο, η κιθάρα του Χρήστου Κοσμίδη, με αξιόλογη θητεία σε πιο σκληρά ηχητικά πεδία(βλ. C.Saw και Regent) αλλά και τα ξεσηκωτικά scratches του DJ Found με αέρα από τη νεοϋορκέζικη σκηνή, δεν άργησαν να μαζέψουν το κοινό μπροστά. Και ξαφνικά, ο Sundy καλεί στη σκηνή το Βέβηλο των Βαβυλώνα για μια ερμηνεία του «Πολισμανία», σε μια διασκευή των Ground Zero, που κέρδισε τις εντυπώσεις. Τίποτα δεν είχε τελειώσει όμως, καθώς μας επεφύλασσαν ένα κομμάτι συνεργασία με τον Θάνο Ανεστόπουλο, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει στον επερχόμενο δίσκο τους. Εγώ πάντως περιμένω το ‘’Παραπάτημα’’ πώς και πώς. Για το κλείσιμο, ανέλαβαν οι Noova Groova να μας ταξιδέψουν στα δικά τους μονοπάτια, με κομμάτια από τους Brigada αλλά και πιο πρόσφατα δικά τους.

28/11, τελευταία Παρασκευή με το alter ego του B.D.Foxmoor, La Bruja Muerta και η Νεκρή Μάγισσα έχει φροντίσει να μας μπάσει για τα καλά στον κόσμο της. Ιδιαίτεροι οι καλεσμένοι αυτής της μέρας, έκλεισαν αυτό το μήνα με τον καλύτερο τρόπο. Ξεκίνημα με την αιθέρια κι αισθαντική Veronica Harcsa, το «ξωτικό» που κάνει τη φωνή του μουσική. Μετά το This World, ένα «pyromantic mix» του Slim Ali, η Veronica με τη βοήθεια του Loop Station που είχε μαζί της και με ήχους και φωνητικά από την ίδια, ερμήνευσε Nina Simone και κάποια δικά της τραγούδια, κάνοντάς μας να μην πιστεύουμε στα αυτιά μας, ακούγοντας από μία και μοναδική φωνή να σχηματίζεται ο ήχος του βιολιού και της κιθάρας μεταξύ άλλων. Στα συν, η «διασκευή» του «Dance me to the end of love», που «μπλέχτηκε» με το «Πάνω στην Προσευχή», του B.D.Foxmoor. Αν δεν έχετε ακούσει την Veronica Harcsa, θα πρέπει να το κάνετε άμεσα.

Θέση δίπλα στον B.D.Foxmoor παίρνει ο Αλέξης Καλοφωλιάς, ή Αlex K των Last Drive, παλιά καραβάνα και παλιός γνώριμος, για να μας πει μερικά δικά του τραγούδια unplugged, συνοδευόμενα από τις ιστορίες και την κιθάρα του. Μετά το σύντομο, αλλά «ηχηρό» πέρασμα της Γιώτας Γιάννα, που είναι από μόνη της ένα κεφάλαιο και μια ξεχωριστή παρουσία με εκτόπισμα πάνω στη σκηνή, ήταν πια η ώρα για τη La Bruja Muerta να φέρει το ‘’Χειμώνα’’με τις μελωδίες της και τα samples από τις φωνές του Χορν και του Chaplin. Τα κομμάτια αυτού του project ντύνουν επίσης την ταινία ‘’Ο Χειμώνας’’ του Κώστα Κουτσολιώτα, που θα κάνει πρεμιέρα στις 11/12.

Κάπως έτσι κύλησε για εμάς ο Νοέμβριος, με ατμόσφαιρα σκοτεινή αλλά φιλική, σαν ένα χέρι που ξέρεις το άγγιγμά του και μπορεί να σε βγάλει στο φως, αργά αλλά σταθερά, κι ας είναι μεγάλος κι αβέβαιος ο δρόμος. Γιατί μόνο με παρέα και νοιάξει μπορεί να βγει και τούτος ο χειμώνας.

*Φωτογραφίες Θωμάς Κοτρώτσιος (21/11) και Μυρσίνη Μπογδάνου, την οποία και ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση.

*Η ταινία «Χειμώνας» του Κ. Κουτσολιώτα κάνει πρεμιέρα 11/12 στον κινηματογράφο «Τριανόν», με live του B.D.Foxmoor στις 20:00 (περισσότερα στο http://winter-thefilm.blogspot.gr και www.lowbap.com)

Stalia

Το α’ μέρος ήταν μια δραματοποιημένη παρουσίαση ποιημάτων του Μανώλη Αναγνωστάκη. Αφαιρετικό γκρίζο σκηνικό και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (σ’ αυτό συνέβαλε και το ότι η σκηνή είναι υπόγεια) με μια γνώριμη μελωδία του Θεοδωράκη να δίνει έναν τόνο ζεστασιάς. Ακριβώς όπως και η ποίησή του, άμεσος λόγος, υπαρξιακή αναζήτηση, θάνατος και ελπίδα. Εκφραστής της συλλογικής μνήμης μιας ολόκληρης γενιάς.

Στο β’ μέρος το σκηνικό αλλάζει και παρακολουθούμε την ιστορία της Σοφίας Αποστόλου, ηρωίδας της Λούλας Αναγνωστάκη στο μονόπρακτο «Ο ουρανός κατακόκκινος». Σκληρός λόγος και ρεαλιστικός, με μια ηρωίδα που έχει την ιστορία της, τις αναμνήσεις της, τα πάθη της και που δεν είναι ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από μας. Μέσα σε μισή ώρα, παρουσιάζεται ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που μέσα από ό,τι σάπιο και άσχημο έχει βιώσει, μπορεί πάντα να σηκώσει το κεφάλι και να αντικρύσει τον ουρανό.

Η Νίκη Τουλουπάκη έπαιξε με την ερμηνεία της, αλλάζοντας πολλές φορές το ύφος και τον τόνο τη φωνής της, δημιουργώντας εικόνες στο θεατή ανάλογα με τις επιταγές του κειμένου, απόλυτα προσηλωμένη σε αυτό που έκανε. Το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς την ποίηση, είναι κάτι εντελώς προσωπικό, οπότε εκ των πραγμάτων το α’ μέρος της παράστασης είναι πιο αφηρημένο, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Το β’ μέρος είναι ένας δυνατός μονόλογος, με ισόποσες δόσεις κυνισμού, πικρίας αλλά και αισιοδοξίας, το οποίο δύσκολα θα σε αφήσει αδιάφορο.

Σίγουρα δεν πρόκειται για παράσταση που απευθύνεται σε μαζικό κοινό. Απαιτεί μια εξοικείωση με το λόγο των δύο δημιουργών, ειδικά με την ποίηση του Αναγνωστάκη, χωρίς όμως να γίνεται δυσνόητη η παράσταση, αν δεν τη γνωρίζεις από πριν. Πρόκειται για μία προσεγμένη δουλειά, που φαίνεται πως έγινε με σεβασμό και αγάπη στα λογοτεχνικά κείμενα, και που στο τέλος σε κάνει και σένα να σηκώνεις το κεφάλι με ελπίδα και αισιοδοξία.

Ελένη Λαμπράκη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα live τα παιδιά, καθώς μας είχαν κάνει την τιμή να παίξουν για το TrollRadio την περασμένη χρονιά στο Remedy, αλλά πολλοί θα τους θυμόμαστε και από την συμμετοχή τους στο live των Active Member το Σεπτέμβριο του 2013, μαζί με την Ελένη Βιτάλη, το Νίκο Ξύδη (που έκανε και την παραγωγή του δίσκου), τον Eric Truffaz, τη Veronica Harcsa κ.α, όπου υποδέχονταν το κοινό με τις νότες τους.

Πολυσυλλεκτικοί στα ακούσματα και τις προτιμήσεις τους, κατάφεραν και με το παραπάνω να συνδυάσουν jazz, funk, soul, blues με metal περάσματα και τριπαριστές ατμόσφαιρες και να μας χαρίσουν ένα αποτέλεσμα άρτιο και μια ηχητική ταυτότητα που ήδη ξεχώρισε.

Το live ξεκίνησε κατά τις 21:00 σε ένα κατάμεστο ΚοοΚοο, με μια σκηνή θεατρικά στημένη σαν δωμάτιο σπιτιού του μεσοπολέμου, με αντικείμενα της εποχής αλλά και τα μέλη του group αναλόγως ντυμένα, χωρίς όμως ακρότητες και υπερβολές που συναντάμε εσχάτως λόγω της όλης ρετρολαγνείας που επικρατεί. Μετά τις σχετικές ευχαριστούρες, ξεκίνησε η παρουσίαση του δίσκου. Ακούστηκαν όλα τα κομμάτια με τη σειρά, το κοινό συμμετείχε καθ’όλη τη διάρκεια και κανείς δε φάνηκε να δυσανασχετεί ή να κουράζεται, κάτι που έχουμε δει σε άλλες περιπτώσεις όπου παρουσιάζεται μια καινούρια δουλειά σε κοινό.

Οι ΜΟΚΑ ξέρουν και μπορούν άνετα να κρατήσουν τον κόσμο, τόσο με τα δικά τους κομμάτια (ήδη το No Longer αποτελεί hit) όσο και με τις ξεσηκωτικές και απρόσμενες διασκευές τους, από Amy Winehouse, μέχρι ένα «a la Jeff Beck & Imelda May’» Walking In The Sand, αλλά και πιο «βαριά» και ατμοσφαιρικά blues, που έκαναν το KooKoo να μοιάζει με υπόγειο στη Λουιζιάνα.

Η φωνή της Γιώτας είναι ξεχωριστή και μπορεί να υποστηρίζει μια πληθώρα ρεπερτορίου, αλλά και οι μουσικοί που έχει πίσω της είναι οι πλέον κατάλληλοι για να την αναδείξουν, ξεχωρίζοντας και οι ίδιοι για τις ικανότητές τους. Άψογοι, δεμένοι και καλοκουρδισμένοι, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι γνωρίζονται καλά και στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Ξεχωριστή αναφορά αξίζει ο Ραφαήλ, που αν και νεαρός στην ηλικία, έχει το ταλέντο του πολυοργανίστα. Το σίγουρο είναι πως θα ακούμε πολύ συχνά στο μέλλον για τους ΜΟΚΑ, καθόλου τυχαία βέβαια.

Ένα μεγάλο μπράβο και στο label του Imantas, που πάντα στηρίζει τις ανεξάρτητες προσπάθειες και πάντα χαρακτηρίζεται για τις προσεγμένες κυκλοφορίες του. Απτό παράδειγμα το ξύλινο, σκαλιστό, συλλεκτικό box του album, σε καλλιτεχνική επιμέλεια της Ηλέκτρας Παπαδάκη, που προμηθευτήκαμε σε εξαιρετικά προσιτή τιμή εκείνο το βράδυ.

Φυσικά το cd θα παίζει για πολύ καιρό στο repeat και αναμένουμε την επόμενη εμφάνιση των ΜΟΚΑ. Εσείς φροντίστε να μην τους χάσετε πάντως…

*Oι ΜΟΚΑ band είναι:
Γιώτα Δημητρακοπούλου, φωνή
Νίκος Γιανναράς, φωνή & ηλεκτρική κιθάρα
Θοδωρής Υφαντής, μπάσο
Ταξιάρχης Κωστάκης, ηλεκτρική κιθάρα
Ραφαήλ Μελετέας, Hammond, βιολί, φυσαρμόνικα, wind instrument, σαξόφωνο (και γενικά μάλλον δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να παίξει)
Πάνος Πανούσης, ηλεκτρική κιθάρα
Δημήτρης Σινάνης, drums

www.themokaband.com
www.imantas.org

Stalia

Κατέφθασα λοιπόν στο Fuzz όπου απ” έξω ακόμα είχε κόσμο που δεν κατάφερε να μπει καθώς η συναυλία ήταν sold out, δείχνοντας έτσι την μεγάλη απήχηση του συγκροτήματος που προσωπικά έμαθα μόλις πριν λίγους μήνες.

Το συγκρότημα από την Βουλγαρία, Smallman, άνοιξε την συναυλία γύρω στις 21.15 και μας ταξίδεψαν με τον ατμοσφαιρικό τους ήχο σε «σκοτεινούς» ρυθμούς, επηρεασμένοι εμφανώς από τον βαλκανική μουσική κουλτούρα. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος πραγματικά παθιαζόταν και γέμιζε όλη την σκηνή παρότι ήταν ακίνητος, ενώ όταν δεν τραγουδούσε συντρόφευε μουσικά την μπάντα παίζοντας διάφορα πνευστά όπως γκάιντα και φλάουτο.

Και αφού κάναμε μία καλή προθέρμανση γύρω στις 22.30, εντελώς πιστοί στο πρόγραμμα που είχε προαναγγείλει το Fuzz, στη σκηνή ανέβηκαν οι Villagers of Ioannina City, κάνοντας το κοινό να τους επευφημεί πριν καν ξεκινήσουν να παίζουν. Και κάπου εκεί ξεκίνησε ένα τρελό βράδυ. Γνώριμα παραδοσιακά τραγούδια συνδυασμένα είτε με stoner και post ήχο είτε με ψυχεδελικό ροκ με αποκορύφωμα μία απίστευτη διασκευή του «Γιάννη μου το μαντήλι σου» που μας έκανε όλους να νιώσουμε και να καταλάβουμε ότι το ελληνικό και δη ελληνόφωνο ροκ εξελίσσεται, κάνοντάς μας να καμαρώνουμε που έχουμε μια τέτοια πρωτοποριακή μπάντα από νέους ανθρώπους που κάνει την ανατροπή και βγάζει έναν ήχο που όμοιό του δεν έχουμε ξανακούσει. Αυτό βέβαια ήταν μόνο το πρώτο μέρος του προγράμματος…

Γιατί στο δεύτερο οι VIC έπαιξαν γνώριμα κομμάτια τους όπως το «Zvara» που αγαπήθηκε από τον κόσμο με το «καλημέρα σας» και το τραγουδούσε ήδη παρότι κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου μαζί με το «Karakolia» το οποίο η μπάντα το τραγούδησε και encore. Χαμός έγινε και με το «Ti kako» και «Krasi» που γνωρίσαμε από τον δίσκο του συγκροτήματος με τίτλο «Riza» που κυκλοφόρησε μέσα στο 2014. Και τότε άρχισαν οι χοροί και τα stage diving συνάμα μέχρι το κλείσιμο του προγράμματος.

Εντύπωση έκανε και το ταπεινό ύφος της μπάντας όταν απευθυνόταν στο κοινό όπου ο τραγουδιστής, Άλεξ Καραμέτης, δήλωσε τρακαρισμένος και πως από το άγχος του είχε κοιμηθεί μόλις δυο ώρες, κάτι που δεν φάνηκε ιδιαίτερα, αν και νομίζω η έκβαση του live αποζημίωσε κάθε άγχος του. Ο δε Κωνσταντής Πιστιόλης που ήταν στα πνευστά ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικός.

Οι Villagers of Ioannina City μάς χάρισαν μία μοναδική βραδιά με μία απίστευτη εμφάνιση που θα την θυμόμαστε για καιρό παρόλο που οι περισσότεροι βγήκαμε από το Fuzz μεθυσμένοι απ΄ το ποτό και εκστασιασμένοι από τη μουσική που ο καλός ήχος που φημίζεται ότι έχει το Fuzz μας άφησε να χαρούμε στο έπακρο…

Τίνα Καππάτου

Το ότι ήταν sold out δεν μας «βοήθησε» κάπου. Είχαμε αποφασίσει εξ αρχής πως θα βρεθούμε στο Fuzz εκείνο το βράδυ. Εγώ να ζητήσω συγγνώμη από την Βουλγάρικη μπάντα γιατί σαν «γνήσιος» Έλλην και Γιαννιώτης έφτασα λίγο πριν βγουν στην σκηνή οι «χωρικοί». Το φάσμα των ηλικιών ήταν μικρό, κυρίως νέοι και από μία μικρή «δημοσκόπηση» που έκανα, ενώ το ακόμη πιο ευχάριστο ήταν ότι την πλειοψηφία την είχαν μεν οι απόδημοι Ηπειρώτες, αλλά συνάντησα παιδιά με καταγωγή από όλη την Ελλάδα. Αυτό μάλλον αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πως η μουσική είναι μία παγκόσμια γλώσσα και η πεντατονία της Ηπείρου γνήσιο, καλό ροκ.

Τα φώτα άρχισαν σταδιακά να ανάβουν, τα μέλη του σχήματος άρχισαν να παίρνουν θέσεις και το κοινό τούς υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χειροκρότημα που με άφησε άφωνο γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή δια ζώσης μαζί τους. Την έναρξη μπορείς να την πεις και ίδια με ενός παραδοσιακού ηπειρώτικου πανηγυριού. Απλά μας έλειπε η θέα των βουνών και το άρωμα της υπαίθρου. Αν με ρωτήσετε από εκεί και έπειτα πόση ώρα διήρκησε η εμφάνιση, ειλικρινά, θα σας γελάσω. Σίγουρα ακούστηκε σχεδόν όλη η «Ρίζα».

Η βραδιά ήταν απ” την πρώτη νότα Διονυσιακή και εγώ αφέθηκα. Θυμάμαι πως έκλεισα τα μάτια όταν ανέβηκε ο Γιάννης Μήτσης να τραγουδήσει την «χαλασιά» και βρέθηκα με μιας σε όλα τα καλοκαίρια που έχω ζήσει από παιδί στα Γιάννενα. Ξεχώρισα τον απίστευτα δεμένο τους ήχο. Πως φάνηκαν και ακούστηκαν πολύ χαρούμενοι βλέποντας τον χώρο κατάμεστο. Ότι μας ευχαρίστησαν για αυτό. Κάποιον πιο «εκστασιασμένο» από εμένα να κάνει crowd surfing και πως κάποια στιγμή άρχισα να χορεύω με συντοπίτες μου στον εξώστη σαν να μην άκουγα ενισχυτές και ηλεκτρικά όργανα αλλά λαούτο, ντέφι και βιολί.

Μπορεί να σας λέω ψέματα και να θυμάμαι πολύ περισσότερα. Αλλά να τα κρατάω για εμένα. Δεν είναι «αντιδεοντολογικό» ούτε η «μισή αλήθεια». Δεν είμαι της γενιάς της βιντεοσκόπησης μιας συναυλίας. Το θέμα είναι αν σου δοθεί η ευκαιρία, να το ζήσεις κι εσύ με τον τρόπο σου. Και να δεις ένα απ” τα καλύτερα ελληνικά ανεξάρτητα σχήματα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή.

Παύλος Μηλιώνης

Υγ. Η πηγή του φωτογραφικού υλικού είναι από το Rocking.gr